پوران درخشنده، کارگردان شناخته‌شده سینمای ایران، با انتقاد از وضعیت نابسامان صدور مجوزهای ساخت فیلم، از ۹ سال خانه‌نشینی و بی‌انگیزگی خود سخن گفت. او که سال‌ها در حوزه سینمای کودک و نوجوان فعالیت کرده، همچنان در انتظار دریافت پروانه ساخت فیلم «هیس پسرها گریه نمی‌کنند» است؛ اثری که به گفته خودش می‌تواند پاسخی هنری به بحران‌های اجتماعی باشد، اما در پیچ‌وخم‌های اداری متوقف مانده است.
سال‌ها آماده، اما بی‌مجوز
درخشنده در گفت‌وگویی با ایسنا با اشاره به اینکه از سال‌ها پیش برای ساخت فیلم جدیدش آماده بوده، گفت: «۹ سال است که کار نکرده‌ام. چرا؟ چرا منِ نوعی نتوانستم حتی یک فیلم بسازم؟ من آماده بودم، فیلمنامه داشتم، دغدغه داشتم، اما مجوز صادر نشد.»
او با اشاره به فیلم «هیس پسرها گریه نمی‌کنند» که هنوز پروانه ساخت نگرفته، افزود: «هر بار که خبر آزارهای جسمی و جنسی کودکان را می‌شنوم، از خودم می‌پرسم چه کاری می‌توانستم انجام دهم که نکردم؟ من فیلمسازم، ابزارم برای آگاهی‌بخشی همین فیلم‌ها هستند، اما اجازه کار به من داده نشد.»
بحران در سینمای کودک و نوجوان
درخشنده که آثار شاخصی چون «پرنده کوچک خوشبختی»، «بچه‌های ابدی» و «هیس دخترها فریاد نمی‌زنند» را در کارنامه دارد، از وضعیت فعلی سینمای کودک و نوجوان ابراز نگرانی کرد و گفت: «بچه‌ها آینده کشور هستند. اگر با مهر، بخشش و انسانیت تربیت شوند، آینده‌ای آرام‌تر خواهیم داشت. اما در این سال‌ها، با وجود تلاش‌های فراوان، نتوانستم آنچه را می‌خواستم انجام دهم.»
او با اشاره به عقب‌ماندگی سینمای ایران از نسل جدید، تأکید کرد: «ما همیشه چند گام عقب‌تر از بچه‌ها بوده‌ایم و حالا با این شرایط، روز به روز بیشتر عقب می‌مانیم. در حالی که آن‌ها رو به جلو حرکت می‌کنند، ما درجا می‌زنیم.»
جایزه‌ای ارزشمند، اما بی‌ثمر
درخشنده اخیراً جایزه یک عمر دستاورد هنری را از بنیاد نلسون ماندلا دریافت کرده است؛ جایزه‌ای که به گفته خودش، به دلیل تأکید بر حقوق کودکان و تلاش برای آینده‌ای بهتر، برای او بسیار ارزشمند است. او گفت: «از نلسون ماندلا بخشش و دوری از خشونت را آموخته‌ام. اما حالا، با وجود این افتخار، نمی‌توانم کاری انجام دهم. این جایزه برایم یادآور مسئولیتی است که نتوانستم به آن عمل کنم.»
ناامیدی از شرایط سینما و آینده مبهم
کارگردان «شمعی در باد» با اشاره به شرایط نامطمئن تولید فیلم در ایران گفت: «ما مدام نگرانیم که زیر پایمان خالی شود. بعد از جنگ ۱۲ روزه، باید بیشتر کار می‌کردیم، باید امکانات بیشتری در اختیار فیلمسازان قرار می‌گرفت، اما نمی‌دانم ما کجای این قصه هستیم.»
او همچنین به فیلمنامه «مادر زمین» اشاره کرد که اواخر سال گذشته موفق به دریافت پروانه ساخت شد، اما به دلیل افزایش شدید هزینه‌های تولید، هنوز امکان ساخت آن فراهم نشده است. درخشنده گفت: «حتی اگر مجوز بگیری، هزینه‌ها آن‌قدر بالا رفته که ساخت فیلم به یک رؤیا تبدیل شده است. ثباتی در بازار نیست و هر لحظه قیمت‌ها تغییر می‌کنند. این‌ها بخشی از مشکلاتی است که فیلمسازان خانه‌نشین با آن مواجه‌اند.»
پرسش‌های بی‌پاسخ درباره آینده سینمای اجتماعی
در پایان، پوران درخشنده با طرح پرسش‌هایی جدی درباره آینده سینمای کودک و اجتماعی گفت: «آیا قرار است همه ما به سمت یک نوع خاص از فیلمسازی برویم؟ آیا دیگر جایی برای آثار دغدغه‌مند و اجتماعی باقی نمانده؟ این وضعیت تا کجا ادامه خواهد داشت و چه کسی قرار است پاسخگوی این بی‌ثباتی باشد؟»
در شرایطی که سینمای ایران با چالش‌های جدی در حوزه تولید، مجوز و حمایت مواجه است، صدای فیلمسازانی چون پوران درخشنده می‌تواند تلنگری باشد برای بازنگری در سیاست‌های فرهنگی و هنری کشور.
